Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013
Κυρίες, Κύριοι, καλησπέρα
Ευχαριστώ για την πρόσκληση στην ομάδα εργασίας του δικτύου “ΕΛΕΝΗ ΣΚΟΥΡΑ” για την “Ενίσχυση της συμμετοχής των Γυναικών που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, στις πολιτικές διαδικασίες και τα κέντρα λήψης αποφάσεων”
Ανήκω στην ομάδα των γυναικών με αναπηρία, είμαι παραπληγική από εικοσαετίας και σήμερα είμαι Γενική Γραμματέας του Πανελλαδικού Συνδέσμου Παραπληγικών και Κινητικά Αναπήρων (ΠΑ.ΣΥ.Π.Κ.Α).
Στην αρχή προσπάθησα να ενημερωθώ από τον αναπηρικό χώρο για έρευνες, στατιστικές που υπάρχουν, άρθρα ή δράσεις που έχουν γίνει και έχουν δώσει έμφαση στη γυναίκα με αναπηρία.
Έψαξα για κάποιο επίσημο στοιχείο που να επισημαίνει τις διακρίσεις που υφίσταται και τα εμπόδια που έχει να αντιμετωπίσει η γυναίκα με αναπηρία και λόγω φύλου και ως άτομο με αναπηρία, στην Ελλάδα.
Κατάφερα να βρω μερικά άρθρα και κάποιες έρευνες, που πραγματοποιήθηκαν λόγω Κοινοτικής Πρωτοβουλίας μέχρι το 2003, μία εκ των οποίων έγινε σε ένα δείγμα 1.386 ατόμων με αναπηρία και το 42% αυτών ήταν γυναίκες και μας δίνει κάποια στοιχεία και σε σχέση με το φύλο. Παρακάτω θα χρησιμοποιήσω ποσοστά από τις έρευνες αυτές, όχι αποδεχόμενη απόλυτα τα αποτελέσματά τους, αλλά ενδεικτικά για να καθορίσω την τάξη μεγέθους των προβλημάτων.
Στη συνέχεια, διάβασα διάφορα άρθρα και απευθύνθηκα σε γυναίκες με αναπηρία, που γνώριζα, προσπαθώντας να μην σας παραθέσω μόνο δικές μου εμπειρίες ή παρατηρήσεις. Φυσικά εμφανίστηκαν μπροστά μου πολλές διακρίσεις και εμπόδια, που κάποια προκύπτουν μόνο λόγω φύλου και άλλα συμβαίνουν σε όλα τα άτομα με αναπηρία αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό στις γυναίκες.
Η Διεθνής Σύμβαση των δικαιωμάτων των Ατόμων με Αναπηρία, που έχει επικυρωθεί – ψηφιστεί από τη Ελληνική Βουλή, από τον Απρίλη του 2012 (Ν4074), στο άρθρο 6 (Γυναίκες και κορίτσια με αναπηρία) υποχρεώνει τα κράτη – μέλη, αφού αναγνωρίσουν την πολλαπλή διάκριση την οποία υφίστανται οι γυναίκες και τα κορίτσια με αναπηρία, να πάρουν μέτρα ώστε να εξασφαλίσουν σε αυτές την πλήρη και ίση απόλαυση όλων των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών του.
Η εκπαίδευση ενός κοριτσιού με αναπηρία είναι το πρώτο προσόν για την μετέπειτα πορεία του. Πρέπει να γίνει κατανοητό στο περιβάλλον του παιδιού, στους εκπαιδευτές αλλά και σε όλη την κοινωνία ότι η παροχή μόρφωσης ή η εκμάθηση μιας τέχνης στο κορίτσι είναι το κυριότερο εφόδιο για τη μετέπειτα πορεία του. Η αναγνώριση και ανάπτυξη των ικανοτήτων του είναι κυρίαρχος στόχος. Δεν είναι δυνατόν να κυριαρχεί η αδιαφορία και ο εφησυχασμός στον τομέα της εκπαίδευσης.
Μια γυναίκα μου αναφέρει “Από τη παιδική μου ακόμα ηλικία, απ τα σχολικά χρόνια οι περισσότεροι δάσκαλοι και καθηγητές πίστευαν ότι εφόσον είμαι σε καρότσι έχω και νοητικά προβλήματα, παρ όλο που η ομιλία μου είναι κανονική, προσπαθούσαν λοιπόν να είναι καλοί μαζί μου με την έννοια ότι δεν είχαν από μένα απαιτήσεις ή δε με εξέταζαν, αλλά είχαν την "ευαισθησία" να μου βάλουν ένα μέτριο ως καλό βαθμό για να "χαρώ". Εγώ από την άλλη ήμουν ντροπαλό παιδί και επαναπαυόμουν σ’ αυτό, όταν ο άλλος δεν έχει απαιτήσεις από σένα κι εσύ δε προσπαθείς ”.
Μια άλλη θυμάται ότι “η δασκάλα της δεν την “σήκωνε” στον πίνακα γιατί είχε κινητικά προβλήματα και θα αργούσε λίγο παραπάνω από τα άλλα παιδιά να φτάσει”.
Πώς όμως αυτό το κορίτσι θα προσπαθήσει να αναγνωρίσει, να αναπτύξει τις ικανότητές του, αν “η μηδενική” προσπάθεια είναι αρκετή για το περιβάλλον του;
Οι οικογένειες των κοριτσιών με αναπηρία πρέπει να είναι υποστηρικτικές στο θέμα της εκπαίδευσης, να μην είναι μοναδικός στόχος η αυτοεξυπηρέτηση αλλά η ανάπτυξη των δυνατοτήτων της στο μεγαλύτερο βαθμό.
Η πολιτεία δυστυχώς, δεν καταφέρνει να εξασφαλίσει την σωστή και πλήρη λειτουργία των ειδικών σχολείων (υπάρχει έλλειψη υποδομών, εκπαιδευτών, προβλήματα στη μεταφορά μαθητών κ.ά.), ούτε έχει οργανώσει την συνύπαρξη των παιδιών με αναπηρία με τα υπόλοιπα παιδιά σε κανονικά σχολεία, όπου αυτή είναι δυνατή. Υπάρχει έλλειψη διερμηνείας, αναγκαίων διδακτικών μέσων, ψυχολογικής υποστήριξης, ειδικευμένου προσωπικού , κ.ά.
Επίσης μεγάλες δυσκολίες έχει να αντιμετωπίσει η νέα με αναπηρία που θα θελήσει να συνεχίσει τις σπουδές της σε ανώτερο επίπεδο. Θα πρέπει ήδη να έχει αποδείξει τις ικανότητες της, να υπάρχει μια οικογένεια δίπλα της να την βοηθά με σχετικά καλή οικονομική κατάσταση και να υπάρχει κοντινό Πανεπιστήμιο.
Η έλλειψη οργάνωσης και εφαρμογής προγραμμάτων αυτόνομης διαβίωσης στη χώρα μας είναι άλλο ένα μεγάλο εμπόδιο για μια νέα με αναπηρία, που ζει στην επαρχία και θα ήθελε να πάει σε μεγαλύτερα αστικά κέντρα για να σπουδάσει ή να εργαστεί.
Τελικά, παρ’ όλες τις δυσκολίες, το 9% των γυναικών με αναπηρία έχει τελειώσει ΤΕΙ , το 15% ΑΕΙ και το 1,5% έχει μεταπτυχιακό ή διδακτορικό τίτλο στη χώρα μας. Φυσικά στην πλειοψηφία τους, αυτές οι γυναίκες έχουν υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον και ζουν σε μεγάλα αστικά κέντρα.
Στη χώρα μας για να εργαστεί μια γυναίκα με αναπηρία θα πρέπει κυρίως να έχει τη στήριξη του οικογενειακού της περιβάλλοντος, όσα προσόντα και αν έχει. Σπάνια η πολιτεία προκηρύσσει θέσεις εργασίας για ΑμεΑ, παρά το νόμο που ορίζει ετήσιο διαγωνισμό. Οι τελευταίοι επιτυχόντες ανάλογου διαγωνισμού ΑΣΕΠ περιμένουν από το 2008 τον διορισμό τους.
Αν και το 88% των ανάπηρων γυναικών επιθυμεί να εργαστεί, δουλεύει μόνο το 33% αυτών και το υπόλοιπο 67% είναι άνεργες. Από τα ΑμεΑ που επιθυμούν να εργαστούν και έχουν τα ανάλογα προσόντα, το ποσοστό ανεργίας των γυναικών είναι κατά 5% μεγαλύτερο από αυτό των αντρών.
Το 55% αξιοποιεί προσωπικές ή οικογενειακές γνωριμίες για την εξεύρεση εργασίας. Από τις εργαζόμενες γυναίκες με αναπηρία το 23% δουλεύει στο Δημόσιο και το υπόλοιπο 77% στον Ιδιωτικό τομέα.
Η έκφραση “επαγγελματική ανέλιξη” θεωρήθηκε σαν αστείο από τις γυναίκες με αναπηρία που απευθύνθηκα, παρόλο που οι περισσότερες είχαν τα απαραίτητα προσόντα για να έχουν διοικητικές θέσεις στην εργασία τους.
Μου γράφει μια φίλη με αναπηρία “Έχει τύχει να δουλέψω σε περιβάλλοντα που απαιτούσαν αρκετό "μανατζεριλίκι", συχνά δεν μπορούσα να επιβληθώ ως "στέλεχος" ή "επαγγελματίας", γιατί με αντιμετώπιζαν ως το γλυκό χαμογελαστό κοριτσάκι που έχει αναπηρία”.
Κομμάτι της κοινωνίας μας, κυρίως οι ηλικιωμένοι, δεν αποδέχεται ακόμα ότι η γυναίκα με αναπηρία είναι ικανή να εργαστεί ακόμη και αν την δει σε συγκεκριμένη και υπεύθυνη θέση εργασίας.
Η εμπειρία μας δείχνει ότι η κοινωνία μας, αποδέχεται πιο εύκολα την εικόνα ενός άντρα με αναπηρία να δουλεύει και τον αμφισβητεί λιγότερο από ότι την γυναίκα με αναπηρία.
Για την γυναίκα με αναπηρία οι προσωπικές σχέσεις και η δημιουργία οικογένειας θεωρείται μεγάλη επιτυχία, γιατί ακόμη και αν ξεπεράσουν το εμπόδιο της μειωμένης αυτοπεποίθησης – αυτοεκτίμησης, που τους έχει καλλιεργηθεί από τα παιδικά τους χρόνια, ακόμη και αν καταφέρουν να βρουν σύντροφο, έχουν να αντιμετωπίσουν την απόρριψη από την οικογένεια και το φιλικό περιβάλλον του άντρα, που οφείλονται σε στερεότυπα και προκαταλήψεις που επικρατούν στην κοινωνία μας.
Συχνά βλέπω στα μάτια των άλλων (συχνότερα μάλιστα στα μάτια των μεγαλύτερων γυναικών) την έκπληξη, όταν τους λέω ότι έχω οικογένεια, άντρα και δύο παιδιά.
Είναι μια εικόνα σπάνια στην κοινωνία μας, αφού το 70% των ατόμων με αναπηρία είναι άγαμοι, το 5% διαζευγμένοι και λιγότερο από 1% χήροι, δηλαδή το 76% δεν έχουν δική τους οικογένεια.
Από αυτούς το 53% των εγγάμων και το 70% των διαζευγμένων είναι γυναίκες. Είναι εμφανές ότι είναι συχνότερα τα διαζύγια στα ζευγάρια που είναι η γυναίκα ανάπηρη, από όταν την αναπηρία την έχει ο άντρας. Αυτό εν μέρει, οφείλεται και στο ότι η κοινωνία μας αποδέχεται πιο εύκολα την εικόνα “ο άντρας να αφήνει μια ανάπηρη γυναίκα” από ότι το αντίστροφο και επιπλέον οι Ελληνίδες τείνουν να είναι πιο προστατευτικές απέναντι σε έναν ανάπηρο σύντροφο, από ότι οι Έλληνες!
Θεωρητικά δεν υπάρχει διαφορετικό νομικό πλαίσιο για τις γυναίκες με αναπηρία στη χώρα μας. Όμως σε μια πολύ σημαντική πλευρά της ζωής μιας γυναίκας, στην προσπάθειά της να δημιουργήσει οικογένεια, αν η ίδια δεν μπορεί να κάνει παιδιά και προσπαθήσει να υιοθετήσει ένα παιδί, τότε δυστυχώς στην Ελλάδα αντιμετωπίζει έναν τοίχο.
Δεν επιλέγεται μια γυναίκα με αναπηρία για μητέρα παιδιού από τους επίσημους φορείς, όποια και αν είναι η αναπηρία της, το οικονομικό και μορφωτικό επίπεδό της, παρά μόνο σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις, π.χ αν ζητήσει να υιοθετήσει παιδί με αναπηρία. Δεν υπάρχει ισότιμη αντιμετώπιση, η αναπηρία έρχεται πάντα εμπρός στην κρίση των υπευθύνων, που δεν κρίνουν τα υπόλοιπα στοιχεία των μελλοντικών γονέων και τις δυνατότητές τους να μεγαλώσουν σωστά ένα παιδί.
Η μη δημιουργία ή διατήρηση της οικογένειας έχει μεγάλη επίδραση στην προσωπικότητα και την ζωή εν γένει των γυναικών με αναπηρία.
Η έλλειψη τέκνων (το 75% των ΑμεΑ δεν έχει παιδιά), έχει σαν αποτέλεσμα την ελλιπή φροντίδα των ατόμων με αναπηρία σε μεγάλη ηλικία από το οικείο περιβάλλον, που συνεπάγεται φυσικά αυξημένες υποχρεώσεις από τους κρατικούς φορείς.
Συχνά ακούμε, δίχως όμως να υπάρχουν επίσημες καταγραφές και στατιστικά στοιχεία, περιστατικά κακομεταχείρισης.
Η κακομεταχείριση μπορεί να είναι σωματική, σεξουαλική, συναισθηματική, κοινωνική ή οικονομική.
Ένα κορίτσι με αναπηρία είναι ευάλωτο στη βία από την παιδική του ηλικία. Γίνεται πιο συχνά στόχος ακόμη και στο σχολικό περιβάλλον. Πέφτει θύμα βιασμού, που συμβαίνει συχνότερα αν η αναπηρία της δεν της επιτρέπει να εκφραστεί, να μιλήσει, να δώσει μια αξιόπιστη μαρτυρία.
Περιστατικά βίας και κακομεταχείρισης γυναικών με αναπηρία παρουσιάζονται και στο οικογενειακό και στο ιδρυματικό περιβάλλον.
Η ψυχολογική κακοποίηση και απόρριψη κυρίως από το οικογενειακό περιβάλλον οδηγεί στη μείωση της αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησής τους. Πολλές θεωρούν δίκαιη τη συμπεριφορά της κοινωνίας και την απόρριψή τους και άλλες δεν αναγνωρίζουν καμία διάκριση.
Σε μεγάλο αριθμό γυναικών με αναπηρία δεν επιτρέπεται η οικονομική διαχείριση της προσωπικής τους ή της οικογενειακής περιουσίας, με αποτέλεσμα να μην είναι ποτέ ανεξάρτητες .
Λίγες είναι αυτές που θα αντιδράσουν σε μια άσχημη σχέση ζητώντας την ανεξαρτησία τους, ακόμη και αν υφίστανται κακοποίηση, γιατί δεν υποστηρίζονται ουσιαστικά, από το υπόλοιπο περιβάλλον και την πολιτεία.
Η έλλειψη ενημέρωσης των γυναικών με αναπηρία, για ιατρικά και σεξουαλικά θέματα έχουν σαν αποτέλεσμα την ελλειπή περίθαλψη και την ακόμη πιο μειωμένη πρόληψη ασθενειών.
Το ποσοστό για τις αναγκαίες ιατρικές δαπάνες, που καλυπτόταν, πριν από δέκα χρόνια από το κράτος ήταν το 60% του συνόλου, ενώ το υπόλοιπο το έδινε η οικογένεια. Σήμερα το ποσοστό που δίνει η πολιτεία είναι πολύ μικρότερο, αν λάβουμε υπόψη μας την μείωση των ιατροφαρμακευτικών παροχών από τον ΕΟΠΥΥ. Αν δε αναλογιστούμε την ανεργία, που είναι μεγαλύτερη στις οικογένειες που έχουν μέλος με αναπηρία από ότι στο γενικό πληθυσμό , συμπεραίνουμε ότι πολλές γυναίκες με αναπηρία έχουν πλέον μικρή ή καθόλου κάλυψη των ιατροφαρμακευτικών τους αναγκών.
Σε όλα όσα αναφέρθηκα παραπάνω υπάρχουν διαβαθμίσεις ανάλογα με τις συνθήκες ζωής, το τόπο διαμονής ή το περιβάλλον των γυναικών με αναπηρία.
Σημαντικό ρόλο παίζει αν η αναπηρία τους είναι εκ γενετής (περίπου το 35%) ή επίκτητη (δηλ. έχει προέλθει από ασθένειες, ατυχήματα, προσωπικά προβλήματα, χρήση ουσιών κ.ά) .
Αν αποκτήθηκε σε μικρή ηλικία ή σε μεγαλύτερη, πριν ή μετά την απόκτηση προσόντων, εργασίας, οικογένειας.
Παραδείγματος χάριν το ανεβασμένο μορφωτικό επίπεδο του ατόμου με αναπηρία, της οικογένειας του και του κοινωνικού περιβάλλοντος βοηθά στη μείωση των διακρίσεων και των εμποδίων που θα αντιμετωπίσει ώστε να γίνει ενεργός πολίτης.
Αν όμως συνδυάσουμε την ύπαρξη της αναπηρίας με τη δύσκολη οικονομική κατάσταση, τη φτώχεια, που στις γυναίκες είναι συχνότερη, τη συνύπαρξη με άλλο ΑμεΑ (στο 19% των οικογενειών με άτομο με αναπηρία υπάρχει και άλλο άτομο με αναπηρία - σύντροφος ή παιδί) ή αν ανήκει η γυναίκα σε μια ακόμα ευπαθή κοινωνική ομάδα (όπως μετανάστες, μονογονεϊκές οικογένειες, εξαρτημένοι από ουσίες κ.ά), τότε τα πάντα επιδεινώνονται και ο βαθμός δυσκολίας για την αντιμετώπιση των προβλημάτων τους πολλαπλασιάζεται. Δυστυχώς το 7,5% των ατόμων με αναπηρία ανήκει σε μια ακόμη ευπαθή ομάδα.
Για να μειώσουμε λοιπόν τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη μειωμένη κοινωνική συμμετοχή των γυναικών με αναπηρία και για να τις μετατρέψουμε σε πραγματικά ενεργούς πολίτες, δεν πρέπει να ασχοληθούμε μόνο με την αντιμετώπιση των δυσκολιών που επιφέρει η αναπηρία και την φυσική τους αποκατάσταση , αλλά να δημιουργήσουμε καλύτερες συνθήκες για την αυτοεξυπηρέτηση, την απόκτηση μόρφωσης ή εξειδίκευσης, την ανάδειξη των ικανοτήτων τους, την απόκτηση εργασίας και διατήρηση αυτής, τη δημιουργία προσωπικών σχέσεων, οικογένειας, την απόκτηση τέκνων, την ενημέρωση τους και την παροχή βοήθειας αντιμετώπισης της βίας.
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
Ας δούμε πρώτα τι επιβάλλει η Σύμβαση των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία. Σύμφωνα λοιπόν με τη σύμβαση, η πολιτεία αναγνωρίζει την ισότητα των πολιτών και απαγορεύει τις διακρίσεις (άρθρο 5). Ακόμη πρέπει να λάβει μέτρα που θα στοχεύουν στην εξασφάλιση της πλήρους ανάπτυξης, προόδου και ενδυνάμωσης των κοριτσιών και γυναικών με αναπηρία, καθώς επίσης και στην εγγύηση της άσκησης και απόλαυσης των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών αρχών της ελευθερίας του (άρθρο 6)
Το κράτος οφείλει να αφυπνίσει την κοινωνία ώστε να καταπολεμηθούν στερεότυπα, προκαταλήψεις και επιβλαβείς πρακτικές που βασίζονται στο φύλο. Να αναδείξει τις δυνατότητες, προσόντα των ανάπηρων γυναικών και τη συνεισφορά τους στην αγορά εργασίας. Ακόμη οφείλει να οργανώσει εκστρατείες ώστε να καλλιεργηθεί το αίσθημα αποδοχής των ΑμεΑ και των δικαιωμάτων τους, την υιοθέτηση σε όλα τα επίπεδα του εκπαιδευτικού συστήματος. Να ενθαρρύνει τα ΜΜΕ να προβάλουν με συνεπή τρόπο και σεβασμό τα ΑμεΑ και να προωθήσουν εκπαιδευτικά προγράμματα αφύπνισης (άρθρο 8)
Είναι υποχρέωση της πολιτείας να προσφέρει ένα προσβάσιμο δομημένο ή μη περιβάλλον, να βοηθήσει τα ΑμεΑ να μετατρέψουν σε προσβάσιμη την κατοικία τους ή τον εργασιακό τους χώρο. Να τους προσφέρονται όλα τα απαραίτητα μέσα ώστε να έχουν πρόσβαση σε όλες τις πιθανές δραστηριότητές τους ως ενεργοί πολίτες (άρθρο 9).
Το άρθρο 18 μιλάει για την εκμετάλλευση, τη βία και την εξαπάτηση λόγω φύλου και ζητάει από τα κράτη μέλη να λάβουν μέτρα που να εστιάζουν στη γυναίκα για να εξασφαλίσουν ότι περιστατικά βίας και κακοποίησης κατά των ΑμεΑ θα γνωστοποιούνται, διερευνώνται και διώκονται, όπου είναι απαραίτητο. Θα υποστηρίζονται τα ΑμεΑ κατά την εκπλήρωση των υποχρεώσεων ανατροφής των παιδιών.
Αναγνωρίζεται το δικαίωμα των ΑμεΑ να δημιουργούν οικογένεια, εφόσον υπάρχει ελεύθερη και πλήρη συγκατάθεση των συζύγων (άρθρο 23 Σεβασμός στην οικογένεια)
Επιπλέον στο άρθρο 28, που αφορά το ικανοποιητικό επίπεδο διαβίωσης και κοινωνικής προστασίας, αναφέρεται ότι τα κράτη μέλη πρέπει να διασφαλίσουν την πρόσβαση των γυναικών και κοριτσιών με αναπηρία στα προγράμματα κοινωνικής προστασίας και εξάλειψης της φτώχειας.
Κυρώνοντας λοιπόν πέρυσι η Βουλή των Ελλήνων την παραπάνω Σύμβαση αναλάβαμε αυτόματα και τις υποχρεώσεις που ορίζει. Πρέπει λοιπόν να προχωρήσουμε στην υλοποίηση όσων υπογράψαμε.
Ξεκινώντας με την επίσημη, ολοκληρωμένη και συστηματική καταγραφή των ατόμων με αναπηρία, του είδους αυτής και του φύλου τους.
Είναι απαραίτητο να εφαρμοστούν πολιτικές πρόληψης της αναπηρίας με την παροχή ιατρικής περίθαλψης και προληπτικής ιατρικής, με συνεχείς ενημερώσεις και ελέγχους ώστε να εφαρμόζονται τα μέτρα ασφάλειας στους χώρους εργασίας, στους δρόμους (οδική ασφάλεια) κ.ά.
Απαιτείται η συνεχής ενημέρωση και δράσεις με σκοπό την αποδοχή των ανάπηρων από την κοινωνία σε όλα τα επίπεδα (εκπαιδευτικό, εργασιακό, κοινωνικό).
Σημαντική είναι η ενημέρωση για το δικαίωμα συμμετοχής των γυναικών με αναπηρία στη ζωή, στην εκπαίδευση, στη δουλειά, στη δημιουργία και σωστή λειτουργία της οικογένειας, στη διασκέδαση και στον τουρισμό.
Είναι ευκαιρία να χρησιμοποιηθούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για την επιμόρφωση της κοινωνίας και τη θετική αλλαγή νοοτροπιών.
Απαραίτητη είναι η προώθηση του δικαιώματος ισότιμης συμμετοχής στην εκπαιδευτική διαδικασία, με τη δημιουργία προσβάσιμων χώρων και υποδομών, με παροχή διερμηνείας, ψυχολογικής στήριξης, όλων των μέσων διδασκαλίας, του απαραίτητου ειδικευμένου εκπαιδευτικού προσωπικού, με σχεδιασμένα προγράμματα κατάρτισης κ.ά.
Πρέπει να γίνει επιπλέον μελέτη, ανάπτυξη και εφαρμογή προγραμμάτων αυτόνομης , ανεξάρτητης διαβίωσης.
Η ενημέρωση των κοριτσιών και γυναικών με αναπηρία για την αναγνώριση της κακοποίησης και προτροπή ώστε η παθούσα να ζητήσει βοήθεια, είναι το πρώτο βήμα. Στη συνέχεια απαιτείται η δημιουργία υπηρεσίας αντιμετώπισης βίας και υποστήριξης των κακοποιημένων ανάπηρων γυναικών.
Ακόμη είναι απαραίτητη η εκπαίδευση των ατόμων που εξυπηρετούν το κοινό σε δικαστήρια, νοσοκομεία, δημόσιες υπηρεσίες, μέσα μεταφοράς, τουριστικές επιχειρήσεις κλπ ώστε να εξυπηρετούν γυναίκες με οιουδήποτε είδους αναπηρία (οπτική, ακουστική, κινητική, νοητική, ψυχική).
Ακόμη πρέπει να εκπαιδεύονται τα άτομα που παρέχουν πρώτες βοήθειες (ιατρικές, οδική ασφάλεια, αστυνομία, πυροσβεστική) στην αντιμετώπιση γυναικών με αναπηρία που βρίσκονται σε έκτακτη ανάγκη.
Η πολιτεία πρέπει να φροντίσει για τη δημιουργία προγραμμάτων στήριξης μιας μητέρας με αναπηρία, ή μητέρας ανάπηρου παιδιού. Να παρέχεται μειωμένο ωράριο ή ειδικές άδειες, όπου απαιτείται. Να διατηρηθούν και αν είναι δυνατόν να πολλαπλασιαστούν οι χώροι δημιουργικής απασχόλησης παιδιών (ΚΔΑΠ) ή ανάπηρων παιδιών (ΚΔΑΠ – ΜΕΑ), που δυστυχώς σήμερα συρρικνώνονται. Να υπάρχουν διευκολύνσεις στη μεταφορά των παιδιών στις διάφορες δραστηριότητές τους.
Να δοθεί προτεραιότητα στη μητέρα με αναπηρία στα τμήματα των βρεφονηπιακών σταθμών ολοκληρωμένης φροντίδας ανεξάρτητα εργασιακής και κοινωνικοοικονομικής κατάστασης της.
Να προστατευτεί η εργαζόμενη με αναπηρία από τη συρρίκνωση των Δημόσιων υπάλληλων ή τις μειώσεις προσωπικού στο ιδιωτικό τομέα.
Είναι αναγκαίος ο σχεδιασμός νέων θέσεων εργασίας που θα προορίζονται για γυναίκες με αναπηρία, η ενημέρωση – ευαισθητοποίηση εργοδοτικών οργανώσεων, εργοδοτών και η στήριξή τους με ειδικά προγράμματα ώστε να προσλαμβάνουν γυναίκες με αναπηρία ή οι ίδιες να αναπτύσσουν επιχειρηματική δραστηριότητα.
Στο τέλος άφησα την εξασφάλιση προσβασιμότητας παντού. Ο νέος οικοδομικός κανονισμός, που ψηφίστηκε τον Απρίλη του 2012, ορίζει ότι μέχρι το 2020 όλα τα δημόσια κτίρια, τα ιδιωτικά συνάθροισης κοινού και οι ελεύθεροι κοινόχρηστοι χώροι πρέπει να είναι προσβάσιμοι (μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει ούτε η καταγραφή των αναγκών). Η καταληκτική ημερομηνία πρέπει να διασφαλιστεί με την επιβολή κυρώσεων, ώστε να μη βρεθούμε το 2020 στην ανάγκη παράτασης της ή μη εφαρμογής του νόμου. Είναι σημαντικό να βοηθάει η πολιτεία τη γυναίκα με αναπηρία ώστε να ενημερωθεί σωστά για να μετατρέψει την οικία της σε πλήρως λειτουργική ανάλογα με την αναπηρία της, έχοντας και την ανάλογη οικονομική στήριξη. Κύριο μέλημα της πολιτείας είναι να δημιουργήσει την “αλυσίδα προσβασιμότητας” δηλαδή την άνετη, ανεμπόδιστη κίνηση όλων των πολιτών στις κατοικίες, εργασιακούς χώρους, τους δρόμους, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τα δημόσια κτίρια, πολιτιστικά κέντρα, τους δημόσιους κοινόχρηστους χώρους (αρχαιολογικούς, πλατείες, πάρκα κ.ά).
Πρέπει η πολιτεία, να μεριμνήσει ουσιαστικά, να κάνει έργα τους νόμους της, γιατί αν η “αλυσίδα προσβασιμότητας” σπάσει τότε αυτόματα αχρηστεύονται όλες οι άλλες της κατασκευές, φροντίδες, πολιτικές ενέργειες για να αποτρέψει τον κοινωνικό αποκλεισμό των ανάπηρων γυναικών και να τις μετατρέψει σε ενεργούς πολίτες.
Με την ελπίδα πως δεν σας κούρασα, σας ευχαριστώ για την προσοχή σας και το χρόνο που μου δώσατε.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΟΦΙΝΑΚΟΥ – ΚΑΤΣΙΠΗ
ΣΥΝ/ΧΟΣ ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ
ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ
ΠΑΡΑΠΛΗΓΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΙΚΑ ΑΝΑΠΗΡΩΝ (ΠΑ.ΣΥ.Π.Κ.Α)